O Yes. Ik wil heel graag met jullie iets delen over hoe het gisteren ging. Mijn hart sprong een paar keer zowat uit mijn borst van blijdschap. Ik had gevoelens van totaal vervuld en verbonden zijn.
Ik was gevraagd om een biodanzaworkshop te geven bij een bedrijf waar niemand ooit biodanza heeft gedaan. Ze hadden na werktijd een bbq op het dakterras van hun kantoor georganiseerd om afscheid van een paar stagaires en medewerkers te nemen. Het idee was om daarvoor iets gezamenlijks te doen. Dus deze workshop.
jongen mensen
Ik fietste er naar toe met de intentie om er iets heel moois van te maken, maar tegelijkertijd zonder vaste/hoge verwachting. Oftewel: niet gehecht aan het resultaat.
Ik was verrast door de jonge leeftijd van de groep mensen. de meesten schatte ik in zo tussen de 19 en 25 jaar.
Niemand, behalve de twee jongens die me hadden uitgenodigd, wist van te voren wat we gingen doen. We hadden het er over gehad dat er ook 'techneuten' bij zaten, die vast niet stonden te springen om mee te doen. Maar ook een paar vrouwen/meisjes die het waarschijnlijk wel heel leuk zouden vinden.
Ze kwamen het terras op en een meisje vroeg: 'Gaan we salsa-dansen?' 'Nee.' Gaan we breakdance doen of zo'. 'Nee'.
verbondenheid
Ik werd geintroduceerd, vertelde iets over biodanza en daarna nodigde ik iedereen uit om in een kring te komen staan.
De workshop duurde een klein uur. Iedereen deed mee. Eerst sommigen nog een beetje lacherig, maar uiteindelijk beleefden we met ons allen een soort heilig moment van stilte en ontroering.
Het was heerlijk om met deze groep jonge mensen op dat door zon overgoten dakterras te dansen op ritmische muziek. Vrolijkheid, levendigheid, verbinding.
En om een 'ritueel' met ze te doen van het 'eren' van de medewerkers die weg gingen door ze door een haag van mensen te laten lopen en aan het eind opgevangen te worden door de twee jonge eigenaren van het bedrijf.
Ik vroeg hun om in een woord te benoemen wat ze ervoeren.
Het eerste woord was 'familie.'
Daarna kwamen woorden als 'ontspanning', 'eenheid', 'herinneringen', 'verbondenheid', 'even helemaal niet meer denken aan het werk'.
Ik zag stralende gezichten.
Na de tijd kwamen de meesten naar me toe en vroegen of ze me een knuffel mochten geven.
'Dit zouden we veel maker moeten doen.'
'Dit was echt nodig.'
'Ik voel nu zoveel meer verbondenheid dan hiervoor, nu durf ik zo bij iedereen te gaan staan, terwijl ik anders alleen maar met mn naaste collega's zou contacten.'
'Ik voelde iets heel dieps.Ongelooflijk.'
Dit smaakt naar meer
Wauw. Ik vond het wauw. Ik zat na te zinderen op de fiets nadat ik met hen een vegaburger met gebakken ui op een wit broodje van de bbq had gegeten. Met een jubelend hart.
Voelde me zoooo ontroerd en dankbaar dat ik even helemaal toe werd gelaten in deze groep jonge mensen. Dat we dit samen hebben beleefd. Dat ze me vertrouwden om dit te ervaren met hun collega's.
Biodanza is zo'n krachtig instrument.
Wauw. Wauw wauw.
(en daarna ook nog naar het concert van Fia in de Duif. Wat een fantastische vrijdag)